یادداشت| علمدار سر‍ِ پاست هنوز!

درست است که رنگ ها رنگ خزان و تیرها بین کمان است، اما انگار در بحبوحه درد، زمان را از یاد برده ایم که: ما هنوز ساعت 1:20 دقیقه قرار خون داریم، علمدار هنوز سرِ پاست! - خبرگزاری فارس کرمان _ آمنه شهریارپناه: آسمان غم دارد و ابرها گریه می کنند، نفس تنگ مردم روی شانه های شهر سنگینی می کند، بوی اسپند و عود گذرگاه معرفت و مقاومت را پر کرده، طریق الشهدا مشکین فام و صدای ناله ها بلند شده است.

فریادهای حیدرحیدر طاق آسمانِ تیره وتار را شکافته تا به جایی در حوالی آسمان هفتم برسد.

همه جا سخن از یک نفر است، او کیست که چند شب وروز مردم را بی قرار خودش کرده؟ چه خبر است که آنها اینچنین در سرمای استخوان سوز روی پا ایستاده و در میان شلوغی ها که گاهی گره می خورد با زحمت برای خودشان راه باز می کنند تا جلوتر بروند؟ این همه موکب در بالا بلندی های شهر کرمان چه می کنند؟ چرا در این وقت شب، گلاب نذر کرده اند؟ صوت دلنشین قرآن از کجا می آید؟ این سخنان رهبر است که دائم بازپخش می شود و صدای گریه جمع را بلندتر می کند؟ چرا بغض کرده، اصلا چرا بغض پر ابهتش می شکند؟ از کدام یارش جز خوبی چیزی ندیده ؟ چرا روی این جمله تاکید دارد و آن را پشت سر هم تکرار و تکرار می کند؟ اللَّهُمَّ إِنَّا لَا نَعْلَمُ مِنْهُ إِلَّا خَیْرا … کجای این جمله یک خطی روضه است که اینچنین جمع را �